İnsanın hayatı belirli dönemlere ayrılmıştır.
Bu dönemlerde gösterilmesi gereken gayretler ve kazanılması gereken hususiyetler vardır. Mesela çocukta dil gelişimi 1,5-2 yaşlarında kazanılması gereken bir vasıftır. Veya 3 yaşında tuvalet eğitimini almamış bir çocuk ileride bu hususta zorlanacaktır. Hangi eğitimin hangi zamanda verilmesi gerektiği iyi bilinmelidir.
Vakti zamanı geldiğinde çocuğun kazanması gereken birtakım özellikleri es geçmesi ileriki hayatında zorluklarla karşılaşmasına sebep olacaktır. Veya erken yaşta kendisine verilmeye çalışılan bir eğitimi çocuk kabul etmekte zorlanacaktır. Buna psikolojide “hazırbulunuşluk” denir ve bu çocukların belli davranışları
yapabilmeleri için kendilerinden beklenen seviyeye ulaşmaları anlamına gelmektedir. Çocuk bir davranış için hazır değilse o davranışı öğrenmesi mümkün olmayacaktır. Mesela küçük kas gelişimini tamamlamamış bir çocuktan kalem tutmasını istemek anlamsız olacaktır. Bu da 6-7 yaş aralığında kazanılmaktadır.
Her şeyin vakti-zamanı olduğu gibi öğrenim hayatına başlamanın da vakti vardır. Ailenin durumu yerinde ise 3 yaşından itibaren bir çocuğun anaokulu veya kreşe başlaması tavsiye edilmektedir. Çünkü çocuklar, sosyal çevreye uyum sağlamaya ve ana-babasından bağımsız hareket etmeye 3 yaşından itibaren başlarlar. Bu yaşlarda öğrenme hat safhadadır ve her şeyi merak eder, öğrenmek için gayret gösterir. Başka çocuklarla oyun kurabilme, ilgisini çeken şeylere dikkatini verme ve neden-sonuç ilişkisi kurma bu yaşlarda başlar. Ayrıca büyüklerinde gördükleri davranışları taklit etmeleri de bu dönemde başlar.
Bu nedenle okul öncesi eğitim kurumlarına gönderilecek çocuk okula 3 yaşında başlamalıdır.
Daha erken başlayan çocuklar sürekli bir yetişkinin yardımına muhtaç olduklarından kurumda adaptasyon problemleri yaşayacaklardır.
Kaynak: İnsan ve Hayat Dergisi