MUHABBETİN SOFRASI

[hakandidinir]

MUHABBETİN SOFRASI

İstemez bazen dudaklar konuşmayı, o zaman gözlerinle duy.

Bazı kere güz gelmeden dökülür yapraklar, dökülürsem rüzgar ol savur.

Razıyım sürüklediğin yere gitmeye, sensiz zamanlar zaten hep kahır.

Alma bırak öylece kalsın saçımdaki sonbaharın rengi.

Halinden memnun bu gönül, senle dolu olunca zaman inan ki.

İçimde dışımda aynı haz, gözlerimde hayalin ve yüreğimdeki sevgi.

Masallarda gibiyiz serin bir güz akşamında, ben sessiz, sen derdimin dermanına saki.

Sofranda gelip geçen, kalıp göçen, nice hatıra, nice selam var ki.

Olduğu gibi! Yalansız, dolansız, müşfik ve samimi.

Yaratana sığınmış cümle gönüller tek muhabbete açtır

Duyurulan Hak’tan yanaysa tüm yürekler duymaya muhtaçtır.

Aralanır güzün gafletindeki düşünceler üstündeki kalın perde.

Nerede fetih sevdalısı Fatih’ler, kudretin siması gençler nerde.

Elem duyan akıbetinden, gönülleri hun olanlara ver bir gayret.

Ravzasın da büküldüğün O Resul-ü Zi-şanadır bu hürmet.

Davasını asla yerde bırakma, olsun tüm ceddine rahmet.

El ver ki dirilsin, dönüpte gelsin tarihimizdeki azamet.

Ne bir aç kalsın sofranda, nede Hakka yönelmeyen muhabbet.


HAKAN DİDİNİR